ကေလး

ေကာင္းကင္ကို

တနလၤာေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 24 2008 18:19 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီး ေမြးခဲ့တာေတာင္ ထြက္မလာေသးတဲ့ ကေလး။ အဂၤုလိမာလ သုတ္မေျပာနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္လင္းေနတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြနဲ ့ ေမတၱာသုတ္ အထပ္ထပ္ရြတ္ခဲ့တာေတာင္ ထြက္မလာေသးတဲ့ ကေလး။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေလာင္းေၾကးထပ္ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ ဆိုတဲ့ ညွပ္နဲ ့ ဆြဲထုတ္ၿပီးေတာ့ ေမြးရမလား၊ လက္ရံုးေတြကုိ ဓားလုိေသြး ခြဲစိတ္ၿပီးေတာ႔ ေမြးရမလား။ အျဖစ္က ဇက္ေသေနတဲ့ စတီယာရင္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ယာဥ္သံုးစီးကုိ တၿပိဳင္တည္း ေမာင္းေနရသလိုမ်ဳိး။ ကေလး ထြက္လာဖုိ ့လည္း လိုတယ္။ ေမြးေမြးခ်င္း ေသမသြားဖုိ႔လည္း လိုတယ္။ မိခင္ရဲ႕အသက္ မဆံုးရွံဳးဖုိ႔လည္း လုိတယ္။ နတ္ႀကီးတဲ့ ဝိညာဥ္ႏွစ္ခုမို႔ ဘုရားသခင္က အတင္းလာလုေနတာလား။ အသက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းက ငါတို႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ တည္းတည္းကေလး။ မိခင္ရဲ႕ ငိုေၾကြးသံကလည္း အားလံုးရဲ ့ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနၿပီ။ ကေလးရဲ႕ ငိုေၾကြးသံကလည္း အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနၿပီ။ ကေလးရဲ႕ ဖခင္လည္း တမလြန္ကေန ပူပန္ေနေတာ့မယ္။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ေတြလို အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး အားေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြလည္း အသံေတြ ဝင္ၿပီး ေမာကုန္ၾကၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ့ ့ ဒီကေလးဟာ ေကာင္းကင္ဖ်ားမွာ တည္းတည္းေလး သီးေနတဲ့ ပတၱျမားတပြင့္ကို ခ်ဴေပးႏုိင္မယ့္ တံခ်ဴေလး၊ ငါတို႔ရွင္ေအာင္ ေမြးႏိုင္ရင္ လာဘ္လာဘေတြကို ယူေဆာင္လာမယ့္ ကေလးမို႔ အိမ္သားအားလံုးကေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ ့ အံကုိႀကိတ္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ အံကုိႀကိတ္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ကို (မွတ္ခ်က္။ ။ ကဗ်ာမွာ ေကာင္းကင္ကို၏ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီး ျဖစ္သည္။)