“ရွစ္ေလးလံုး”

တိုင္းတပါးကြ်န္

စစ္တပ္ကြ်န္

ဘယ္ကြ်န္မွမခံ

ေဒါင္းအလံေဟ့

ေက်ာင္းနံရံတ၀ိုက္

ေဒါင္းအလံျပန္စိုက္မယ္။

မင္းကိုႏိုင္

၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၈ ရက္ေန့တြင္ က်ေရာက္ေသာ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (၄၅)ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန့အတြက္.....

ႏွင္းခက္သံလြင္

၁၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၇

“သူရဲေကာင္း မင္းကိုႏိုင္သို႔ သစၥာစကား”


ရဲေဘာ္ႀကီးမင္းကိုႏိုင္

ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ရဲ႔ သူရဲေကာင္းပါ

သို႔မဟုတ္ ဗမာ့ေခတ္ သမိုင္းသစ္မွာ အေတာက္ပဆံုး ၾကယ္တစ္ပြင့္ေပါ့…


ကိုလိုနီေခတ္မွာ ကိုေအာင္ဆန္း

ဒီကေန႔ေခတ္မွာ ခင္ဗ်ား ကိုမင္းကိုႏိုင္

ခြပ္ေဒါင္းအလံကို အျမင့္မားဆံုး လႊင့္ထူရင္း

ရာဇ၀င္ေတးေတြကို အက်ယ္ေလာင္ဆံုး သီေႁကြးရင္း

သမိုင္းေခတ္ သစ္ကို ေမာ္ကြန္းသစ္ ထိုးႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီ….


က်ေနာ္အေလးျပဳပါတယ္

ခင္ဗ်ားအျမင့္ဆံုး အေတာက္ပဆံုး ဆက္လက္ခ်ီတက္ပါ

ခင္ဗ်ားေနာက္က က်ေနာ္တို႔ သစၥာၿမဲစြာ ခိုင္ၾကည္စြာ

မေဖာက္မလြဲ တေသြမတိမ္း လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္….


အားတင္းထားပါရဲေဘာ္ႀကီး…အားတင္းထားလိုက္ပါဦး

ေဟာဟိုမွာ….ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ငိုေႁကြးေနတဲ့ ခ်ိနဲ႔အားနည္းေနတဲ့ ျပည္သူေတြ

ခင္ဗ်ားကို အားကိုးတႀကီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္….


ရာဇ၀င္လည္း တေခတ္ဆန္းပါၿပီ

ေရာင္နီလည္း သစ္ပါၿပီ

က်ဳပ္တို႔ဆက္၍ ခ်ီတက္ၾကမယ္

က်ဳပ္တို႔ဆက္၍ခ်ီတက္ၾကရမယ္….။

“သမိုင္းေရးသူမ်ား”

“ဟင္းလင္းျပင္သို့အန္ခ်ျခင္း”

ၾကယ္ေတြျပိဳင္တူလင္းဖို ့လိုတယ္

သုည တစ္လံုးဟာ

ဘယ္ေတာ.မွ ေ ့႐ွဆံုးမွာ မေနသင္ ့ဘူး။

မင္းတို ့ေနရာေပ်ာက္မွာေၾကာက္တာနဲ ့
ခန္းမတစ္ခုလံုး ေဖ်ာက္ထားရသလား။

မိုးၾကိဳး လွ်ပ္စီးရယ္…
မင္း… ငါတို ့ကို ပစ္ခတ္ျပာခ်လည္း
မင္းလည္း ခဏပဲ လင္းမွာပါ။
လမင္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းတို ့ေရ…
မိုးတိတ္မွ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုတဲ ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ ့ေတာ ့
ဘယ္ကိုမွ ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကိုထမ္းျပီး
ကမ ၻာသစ္ဆီသြားမယ္. လမ္းဟာ
ၾကမ္းေတာ ့ၾကမ္းလိမ္ ့မယ္။

ေ ့႐ွမွာလည္း
တေစ ၦတစ္ေကာင္
ေသနတ္ကိုင္ျပီး ေစာင္ ့ေနတယ္။

တေစ ၦမေၾကာက္သင္ ့တဲ ့အခ်ိန္မွာေတာ ့
မ်က္လံုးေတြ ကန္းသင္ ့ရင္ ကန္းထားရလိမ္ ့မယ္။


ျပီးေတာ ့
ေတာက္ပေနတဲ ့မ်က္လံုးအသစ္ေတြနဲ ့
အိမ္္မက္ေတြကိုပဲ တည္ ့တည္ ့ၾကည္ ့ျပီး
ရဲရဲဝ ့ံဝ ံ့ေလွ်ာက္ရေအာင္။

မီးပ်က္ေနတဲ ့ညေတြမို ့
ၾကယ္ေတြျပိဳင္တူလင္းဖို ့လိုတယ္။

ေကာင္းကင္ကို

ငါေနတဲ ့ေနရာ

ငါေနတာ လင္းတလွည္ ့မွိန္တလွည္ ့ၾကယ္ျမိဳ. ေလး တျမိဳ ့မွာ

ငါေနတာ မီးလင္းေနရင္ ဘယ္လိုမွမအိပ္တတ္တဲ ့ဇီဇာေၾကာင္တဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ

ငါေနတာ “ဧည့္သည္လာရင္ မၾကည္ျဖဴတဲ့အိမ္ရွင္မ” နဲ ့တူတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ
(ဧည္ ့စာရင္း တိုင္ရတယ္္ဗ်ာ။ သံေတာ္ဦးတင္ရတယ္။)

ငါေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ငရဲခံဖို ့အေရး ၁၀၀ က်ပ္္ေပးရတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ

ငါေနတာ သန္ ့႐ွင္းေစခ်င္လို ့မိုးစက္ေတြနဲ ့ေရခ်ိဳးေပးကာမွ တကိုယ္လံုးက အနာေတြစို႐ႊဲျပီး ပိုညစ္ပတ္သြားတဲ ့ ျမိဳ ့ေလးမွာ

ငါေနတာ ပေထြးကမဆင္လို ့ တေန ့တျခား စုတ္ျခာလာတဲ ့ “သူဆင္းရဲမ”ျမိဳ ့ေလးမွာ

ငါေနတာ ပေထြးကို႐ြံလို ့ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းၾကဥ္ထားတဲ ့ “အထီးက်န္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ

ငါေနတာ နာတာ႐ွည္ႏိုင္ငံေရးေဝဒနာတေန ့တျခား ဆိုး႐ြားလာတဲ “့လူမမာမ”
ျမိဳ ့ေလးမွာ။

ငါေနတာ မႏွစ္ကမွ လင္ဆိုးၾကီးနဲ ့ကြာရွင္းခြင္ ့ရလိုက္တဲ ့ “တခုလပ္မ” ျမိဳ ့ေလးမွာ (ပ်ဥ္းမနားေျပာင္းသြားျပီေလ။)

ငါေနတာ ေနပူေနတာေတာင္ “ခေမာက္”ေဆာင္းၾကည္ ့ခြင္ ့မရတဲ ့ျမိဳ ့ေလးမွာ

ေကာင္းကင္ကို

ကဗ်ာခ်စ္သူ

ငါဟာ ကဗ်ာလမင္း
ညကိုခ်စ္လို ့သာတာ။
ငါ ့နဂိုအစစ္မို ့ဝါတာ။
ဘာေမွ်ာ္လင္ ့ခ်က္မွမပါဘူး
ကမၻာဦး ကတည္းကလင္းခဲ ့တာ။

ငါဟာ ေကာင္းကင္
အျမင္ ့တက္ခ်င္စိတ္နဲ ့ငါေနတာ။
ရင္ ့က်က္ခ်င္စိတ္နဲ ့ျပာေနတာ။

ငါဟာ ကဗ်ာသီခ်င္းသီခ်င္တဲ ့
မဟာ ႏွင္းဆီတပြင္ ့။
ဥယ်ာဥ္မွာ ေမႊးပ်ံ ့ေစဖို ့အတြက္
အႏုပညာေပးျဖန္ ့ေဝဖို ့ဟာ
ပန္းပြင္ ့တိုင္းရဲ ့အလုပ္။

ငါ ့ကဗ်ာသီခ်င္းသစ္ေတြ
ကမၻာ ့သတင္းျဖစ္ေစရမယ္။

ေလျပင္းေတြလာေျခြလို ့
ေသမင္းဆီငါေၾကြသြားရင္ေတာင္
ကဗ်ာေတြကိုစုပ္ခဲ ့တဲ ့ႏွဳတ္ခမ္းနဲ ့
ကမ ၻာေျမကိုႏွဳတ္ဆက္နမ္းခဲ ့မယ္။

ေကာင္းကင္ကို